Over de film
Zo’n 130 dagen per jaar raast de onvoorspelbare en koude wind de mistral door de Provence. Deze beruchte wind laat zijn sporen na in het landschap en in de levens van de bewoners van deze streek. Hij ontregelt, daagt uit, kwelt, inspireert. De mensen verdragen hem, spelen met hem, of proberen hem te vangen in een vaste vorm.
Via de ogen van bewoners wordt van de mistral een portret geschilderd. Maar is het nog wel de wind, of een afspiegeling van de mensen zelf? Op zoek naar de betekenis van deze magistrale wind mengt het tastbare zich gaandeweg met het ongrijpbare
Regievisie
“Het idee voor deze film werd geboren uit mijn voorliefde voor sterke natuurfenomenen en de mensen die met die fenomenen leven,” vertelt regisseuse Hannah van Tassel. “Gedurende mijn research in de Provence werd mij steeds meer verteld: deze wind maakt mensen waanzinnig, hij maakt ons het leven onmogelijk, maar we hebben hem ook nodig.”
“Dit project begon als een onderzoek naar dat statement, maar ontwikkelde zich snel richting iets diepers. De mistral heeft inderdaad zijn gevolgen op het dagelijks leven in de Provence, hij zit mensen dwars en kan hen treiteren. Maar ik kwam erachter dat de liefdevolle kant van deze wind, de trots die mensen voelen wanneer ze het over de mistral hebben, en de verhalen die ze er over vertellen, meer vertellen over de mensen dan hun geklaag.”
“Ik wilde gaan onderzoeken wat deze wind voor de bewoners betekent, wat hij symboliseert. Ik besloot een portret de maken van deze wind, niet alleen met beelden van zijn effecten in de natuur, maar via de ogen van de bewoners zelf, via hun verhalen en hun kunstprojecten.”
“De menselijke creativiteit fascineert mij oneindig, en in dit project kwamen kunst en de wind samen; de wind is onzichtbaar, maar wanneer mensen hem een betekenis toekennen, hem een karakter toebedelen, zich tot hem gaan verhouden, geven ze hem vorm. Op deze manier houdt de mens de dingen vast waar ze waarde aan hechten. Op dezelfde manier gebruikt de mens kunst om vorm te geven aan andere onzichtbare krachten die ons leven sturen; grote emoties die we niet kunnen benoemen, gevoelens van angst en vreugde die te overweldigend zijn om je aan over te geven. Wij hebben als mens de behoefte, en ook de wonderlijke vaardigheid om daar vorm aan te geven.”
“Op deze manier werd dit project enerzijds een onderzoek naar de menselijke wens om de dingen een vaste vorm te geven, anderzijds werd het een filmische uitdaging voor ons: ook mijn crew en ik moesten een manier vinden om een vorm te geven aan iets dat onzichtbaar, ontastbaar en constant in beweging is. Dit uitdagend is inspirerend en confronterend, en in mijn ogen belangrijk om te blijven opzoeken wanneer we films maken.”
“Om op de wind te kunnen jagen moet je flexibel zijn, en om die reden leunde dit project voor een groot deel op improvisatie. Die openheid was nodig tijdens het draaien, uitdagend voor mijzelf en de crew, op sommige momenten frustrerend en op andere bijzonder dankbaar. Het improviseren hebben we meegenomen na naar de postproductie, en in montage en sound design zijn we met dezelfde openheid met het materiaal aan de slag gegaan.”
“Ik denk dat het in het maken van documentaires belangrijk is dat je blijft onderzoeken, ook als al het materiaal gedraaid is. Ik ben dankbaar dat ik in dit project samen met mijn toegewijde crew deze film heb mogen ontdekken. Hoewel de film gedurende het proces een steeds persoonlijker betekenis kreeg, had ik zonder hen de juiste vorm niet kunnen vinden.”
