Over de film
Tot het einde van de wereld vertelt het verhaal van de achtjarige Marie. Met haar vader Boudewijn woont ze in een provisorisch ingericht huisje aan de rand van de stad. Samen leven ze in een wereld vol spel en fantasie, en Boudewijn leert haar te dromen. In de tuin knutselen ze aan een oud schip, waarbij ze fantaseren over de verre reizen die ze later zullen maken. De wereld is grenzeloos.
Marie is echter op een leeftijd gekomen dat ze zich bewust is geworden van een grilligheid in haar vader. Door zijn verslaving aan alcohol kan de warme, dromerige man van overdag plots veranderen in een paar lege ogen die haar niet lijken te zien. Een man die niet haar vader is.
In de film zien we hoe Marie tegen deze onveiligheid begint te vechten, met de onbeholpen en vooral instinctieve liefde van een kind. Haar acties lijken zijn grillen echter alleen maar aan te wakkeren. Terwijl Marie de liefde van haar vader probeert te veroveren, voelt Boudewijn zijn dochter uit zijn vingers glippen. De schommelingen worden steeds heftiger, waardoor uiteindelijk Marie tot het punt komt om hun vicieuze cirkel af te kappen.
Als de storm gaat liggen en de koude ochtend zijn intrede doet, lijkt er iets van hun fantasierijke wereld te zijn gebroken. De liefde is er nog steeds, maar toch is er iets tussen hun veranderd. Marie lijkt net iets ouder dan aan het begin van de film. Krachtiger, maar ook wat van haar kinderlijke dromen kwijt. De vraag is aan de kijker hoe de twee zich verder zullen ontwikkelen.
Regievisie
“Met deze film wilden we een stem geven aan het kind van een verslaafde. We wilden een eerlijk en kwetsbaar beeld schetsen, voorbij de clichés,” vertelt regisseur Florence Bouvy. “Op deze manier hopen we voor de kijker voelbaar te maken hoe de ware tragiek van verslaving niet gaat om hoeveel bier iemand drinkt, maar om al de spanningen, wanhoop en pijn die daarónder schuilgaan. Het zijn de rare, kleine, onbeschrijflijke momenten die werkelijk blootleggen wat verslaving met een gezin doet. Voor ons gaat de ware impact op een kind namelijk om het gevoel van onveiligheid. Het gevoel dat je je eigen vader niet herkent. Dat de man die je adoreert en bewondert, die je geprogrammeerd bent om trouw te zijn, plots kan veranderen in een lege huls. Wat doe je als je lijkt te moeten kiezen tussen de onvoorwaardelijke liefde voor je vader, en je behoefte aan veiligheid?”
“Ik vond het belangrijk om deze ervaring een stem te geven, maar ook om juist het kinderlijke perspectief te gebruiken om deze thematiek met een onbevangen, genuanceerde blik weer te kunnen geven. Er zijn immers zoveel stigma's, en ik denk dat de pure blik van een kind, de eerste, basale vragen die dan ontstaan, precies de vinger leggen op wat er écht aan de hand is. De arm van je vader om je heen trekken, terwijl zijn ogen je niet lijken te herkennen. Voor mij ligt de complete tragiek van verslaving in die simpele handeling gevangen. Uiteindelijk gaat het ons namelijk juist om alle liefde, hoop, angst en dromen die zich afspelen áchter de verslaving. Twee mensen die keihard voor elkaar vechten. Het is de simpele liefde tussen een vader en een dochter, de behoefte aan veiligheid, en de onvoorwaardelijke loyaliteit van een kind waar iedereen zich in kan herkennen, wat ze ook hebben meegemaakt.”
“Voor ons was het de grootste uitdaging om die sensitieve, onbevangen blik van een kind te vertalen naar een filmervaring. Daarom hebben we gekozen voor een organische cameravoering die dichtbij Marie blijft en zich in chaos aanpast aan haar beleving. Daarnaast probeerden we de ongrijpbaarheid van haar wereld nog invoelbaarder te maken door bepaalde momenten juist te laten horen, in plaats van te zien. De vorm is kwetsbaar en soms onbeholpen, net als Marie.”
