Over de film
De film is een reis waarbij Jennifer bij haar familie op zoek gaat naar antwoorden uit het verleden. Antwoorden die ze vooral bij haar vader hoopt te vinden. In de film passeren we verschillende familieleden, die in een interview setting hun kijk op de waarheid geven. Uiteindelijk zal Jennifer met haar vader naar Luxemburg afreizen. Ooit, in een ver verleden, hadden haar ouders hier de droom op een gelukkige toekomst met een hecht gezin.
Zal Jennifer het aandurven om haar vader te vragen waarom deze droom niet is gelukt? Een normale vader dochter band is nooit ontstaan omdat Jennifer al vroeg in haar jeugd van haar vader verwijderd raakte, maar hier is altijd over gezwegen. Ze hoopt het patroon die door de jaren heen is ontstaan te doorbreken. Maar kun je nog wel met elkaar praten, als je dat zo lang niet hebt gedaan?
Regievisie
“Deze film wilde ik eigenlijk al vier jaar maken,” vertelt regisseur Jennifer Gijrath. “Ik zit nu in een levensfase waarin je gaat nadenken over je eigen leven en waar je vandaan komt. Dit zullen mensen die ook in deze fase zitten of gezeten hebben herkennen. Dat was voor mij dan ook een grote drijfveer om deze film nu ook daadwerkelijk te maken. Wat is het nou waardoor het gewoon niet lukt om echt met je vader te praten, wat houd je tegen? Waar ben je bang voor? Veel mensen herkennen dit en hebben nooit een stap gezet om pijnlijke vragen aan hun ouders stellen. Dit gegeven fascineert mij, wie bescherm je? Jezelf of je ouders? Daarom is dit persoonlijke verhaal ook een universeel thema.”
“De film gaat over een vader en dochter die wel met elkaar willen praten maar niet weten hoe. De film laat de realiteit zien, die niet altijd mooi of meeslepend is. Ik ben er achtergekomen dat er misschien gewoon niet meer in zit en dat je moet accepteren hoe je ouders en in mijn geval mijn vader is. Dat is de reden dat we er in stijl ook voor gekozen hebben om het afstandelijk te houden. We maken gebruik van wijde/vaste kaders en in geluid geven we een kil gevoel mee. Dit alles om de afstand en stilstand te benadrukken.”
“Bij de interviews was het erg belangrijk dat ze qua stijl op elkaar zouden aansluiten omdat alle familieleden gezamenlijk een verhaal vertellen. De interviews moesten dus een eenheid worden en bij de rest van de scènes kwamen we er in het proces steeds meer achter dat de stilstand en afstand moest spreken en daar hebben we alle keuzes op gebaseerd. The Long Road Home was een persoonlijke reis voor mezelf, maar hopelijk ook een reis waar kijkers zich in herkennen en aan het denken worden gezet over hun eigen relatie met hun ouders.”
